Það er óþolandi að sitja og bíða þess að bók, sem maður er búinn að skrifa, komi út. Ég hefði aldrei átt að klára hana fyrren á síðasta séns – hefði átt að skila handritinu í ágúst og fá hana út í byrjun september. Með klækjabrögðum og frekju.
Ég veit ekki af hverju ég hef áhyggjur. Mér var hossað nóg fyrir lífstíð vegna síðustu bókar – ég hugsa að ég myndi alveg lifa það af þótt allir hötuðu þessa (sem er ósennilegt, þetta er frábær bók!). Kannski leiðist mér bara; hef ekki alveg í mér eirð til að byrja á nýrri bók en ætli ég neyðist ekki samt til þess. Ég á líka hálfa ljóðabók hérna og hálfa plokkfiskbók, sem vilja báðar láta klára sig – en ég veit ekki hvort ég myndi lifa af að vera búinn að skrifa tvær bækur sem hvorug er komin út.
Reyndar bíða mín nokkrar greinar og fyrirlestrar; líklega er best að ég gangi frá því áður en lengra er haldið. Ég þarf líka að átta mig á því hvernig ég svara fyrir Heimsku – til þess, meðal annars, er þetta blogg. Það dugar víst ekki lengur að skrifa bækur maður þarf líka að geta lýst þeim. Spurningin ómar í höfðinu á mér, fyrsta spurningin sem allir spyrja: um hvað er bókin? Ég hef í raun ekki hugmynd, en það er heldur ekkert nýtt – ég hef ekki heldur hugmynd um hvað Illska er, eða Gæska eða nein hinna. Þaðan af síður ljóðabækurnar.
Mestu skiptir að drepa tímann. Framtíðin lætur ekki bíða eftir sér að eilífu.
